Engellileştirilen Bireylerin Gözünden Sanal Müzeler

Abstract

Sanal gerçeklik ve sanal mekân kavramları üzerinde durularak, engellileştirilen bireylerin hayatında sanal gerçeklik teknolojisinin yerini sorgulamayı hedefleyen bu çalışmanın içeriği, tüm dünyayı etkileyen pandemi döneminde daha çok dikkat çeken ve ulaşılabilir mekânların sayısının artmasını sağlayan sanal müzeler odağında oluşturulmuştur. Çalışmada, özellikle içinde bulunduğumuz süreçte sanal müzelerin, engelli bireylere ek olarak, engellileştirilen bütün bireylerin erişimi için yeterlilik durumları irdelenmektedir. Çalışma kapsamında, farklı açılardan engellileştirilen bir grup bireye, T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından hazırlanmış ve uzaktan erişime açılmış olan 17 adet sanal müze içerisinden, belirlenen kriterlere göre seçilmiş olan Ankara Etnoğrafya Müzesi deneyimletilmiştir. Söz konusu bireylerin bulundukları mevcut şartlarda gidemedikleri/gidemeyecekleri bu mekânları sanal ortamda deneyimlemelerinin getirdiği sonuçlar görüşme yöntemi vasıtasıyla saptanmıştır. Elde edilen veriler doğrultusunda eksiklik belirlenen noktalarda sanal müzelerin, engellileştirilen bireylere daha kaliteli hizmet verebilmeleri için nasıl geliştirilmeleri gerektiği konusunda önerilerde bulunulmaktadır.

The content of this study, which aims to question the place of virtual reality technology in the lives of disabled individuals by focusing on the concepts of virtual reality and virtual space, was created with the focus of virtual museums, which attracted more attention and increased the number of accessible places during the pandemic that affected the whole world. In this study is examined the qualification status of virtual museums for the access of all disabled individuals especially in the current period. Within the scope of the study was experienced a group of individuals, who are disabled from different perpectives, among the seventeen virtual museums, which is prepared and opened to remote access by the Ministry of Culture and Tourism of T.R., Ankara Ethnography Museum, which was selected according to the determined criteria. The results of the individuals in question experiencing these places, where they could not / will not go under the current conditions, in a virtual environment were determined through the interview method. In line with the obtained data, suggestions are made on how to improve virtual museums in order to provide better quality service to disabled individuals at points, where deficiencies are determined.